تکنیک‌های فیلمسازی ده کارگردان بزرگ را با بررسی سبک کاری سه تن از غول‌های سینمایی در بخش دوم این مطلب پی می‌گیریم؛ آلفرد هیچکاک، اورسن ولز و جان هیوستون. هر سه این کارگردانان از جمله فیلمسازان تأثیرگذار سینمای کلاسیک محسوب می‌شوند، اما با این وجود تکنیک‌های مورد استفاده‌ی هر کدام از این کارگردانان با دیگری متفاوت است به نحوی که هیچکاک را به خاطر فن مونتاژ در فیلم‌هایش، اورسن ولز را به دلیل توجه به نقش صدا در آثارش و جان هیوستون را به علت تکنیک‌های فیلمبرداری در کارهایش تحسین می‌کنند. در ادامه با وب‌سایت ملودایو همراه باشید تا با تکنیک‌های فیلمسازی این کارگردانان بزرگ بیشتر آشنا شوید.

هدف هیچکاک صرفا داستان‌گویی نبود، او دوست داشت مخاطبانش را سوار بر ترن هوایی کند و تعادل جسمی و روحیشان را برهم بزند. برای هدف او ژانر مهیج بهترین گزینه بود و نام هیچکاک هم مترادف با این ژانر است. هیچکاک برای ساخت فیلم‌هایش مدت زمان زیادی صرف می‌کرد و گاه تجهیزات خاصی برای یک صحنه می‌ساخت. یکی از مشخصه‌های هیچکاک استفاده از مونتاژ است-کنار هم قرار دادن مجموعه‌ای از تصاویر و انتقال معنا و اثر آنها به مخاطب. معروف‌ترین مونتاژ هیچکاک صحنه دوش گرفتن در فیلم روانی است که فیلمبرداری آن هفت روز طول کشید؛ طول این صحنه 45 ثانیه است و از 78 کات تشکیل شده است. در این صحنه هم مخاطب ناراحت می‌شود و هم شوکی آنی به او وارد می‌گردد.